Cumhuriyet’te yayınlanan yazının tamamı şöyle:
Anayasanın 2. unsuruna nazaran Türkiye Cumhuriyeti, toplumun huzuru, ulusal dayanışma ve adalet anlayışı içinde insan haklarına saygılı, Atatürk milliyetçiliğine bağlı, başlangıçta belirtilen temel prensiplere dayanan, demokratik, laik ve toplumsal bir hukuk devletidir.
Türkiye Cumhuriyeti’nin bağlı olacağı “Atatürk milliyetçiliği” nedir?
Atatürk milliyetçiliği her şeyden evvel Ernest Renan’ın millet tarifine dayanmaktadır.
Renan, ortak geçmişten gelen, bir ortada yaşama dileği içinde olan ve ortak bir geleceğe yönelme isteğine sahip olan insan topluluklarını millet olarak tanımlıyordu. Renan, ırk ve din üzere faktörlerin milleti tanımlamada temel alınmasına eleştirel bir biçimde yaklaşıyordu.
“Medeni Bilgiler” kitabında Türk milliyetçiliğinin nasıl tanımlandığını da hatırlatmak uygun olacaktır:
“Türk milliyetçiliği, ilerleme ve gelişme yolunda ve milletlerarası temas ve bağlantılarda, bütün çağdaş milletlerle paralel ve onlarla ahenk içinde yürümekle bir arada, Türk toplumsal topluluğunun özel karakterini ve başlı başına bağımsız kimliğini korumaktır.”
Görüldüğü üzere Atatürk milliyetçiliğinin üç temel ögesi vardır:
- Türk milletinin bağımsızlığını ve özel karakterini korumak,
- Ülkenin ilerlemesi ve gelişmesi için çalışmak,
- Çağdaş milletlerle ahenk içinde yürümek.
Anayasada “toplumun huzuru”, “milli dayanışma” ve “adalet anlayışı” bahislerine da dikkat çekilmektedir.
Toplumun huzuru için iki hususun öne çıktığı ortadadır.
Bunlar bütün vatandaşların refahına odaklanılması ile temel güvenlik muhtaçlıklarının karşılanmasıdır.
Bugün, “demokratik kapitalist” sistemin uygulandığı ülkelerde toplumun refah seviyesinin/yaşam standartlarının yükseltilmesi mevzularında kimi önemli meselelerin olduğu ise yadsınamaz. Bu sıkıntılar ise şunlardır:
- Emek gelirindeki eşitsizlik ve
- Sermayenin mülkiyetinde ve ondan doğan gelirin dağılımındaki eşitsizlik.
Bugün dünyadaki emek gelir dağılımına bakılırsa, yüzde onluk kesim üst sınıfı, yüzde kırklık kesim orta sınıfı ve yüzde ellilik kesim ise alt sınıfı oluşturmaktadır.
En yüksek emek gelirini elde eden yüzde onluk kesim neredeyse emek gelirinin yüzde yirmi beş-otuzunu almaktadır. Bu kesim tıpkı vakitte toplam servetin de yüzde ellisinden fazlasına sahiptir. Bu oran kimi ülkelerde yüzde doksanlara ulaşmaktadır.
Dünyanın önde gelen ekonomistleri bu gerçek karşısında, “demokratik kapitalizm” sisteminde bir değişikliği zarurî görmektedirler. Bu sistem bilhassa personel sınıfının ve orta sınıfların önemli kısmının ekonomik açıdan uzun müddettir görece olarak geriye gidişine neden olmaktadır.
Neredeyse 2500 yıl evvel yaşayan, Aristoteles demokrasinin belkemiğini oluşturan güçlü bir “orta sınıfın” ehemmiyetine dikkat çekmişti.
Çözüm sanki Thomas Piketty’nin önerdiği üzere vergiye dayalı bir toplumsal devlet midir?
Piketty vergi sisteminin artan oranlı vergi sistemi olmasını da savunmaktadır.
Bu nedenle bütün dünyada “demokratik kapitalizm” sisteminin karşı karşıya kaldığı problemlerden çıkış yolunun başlangıcı tahminen de “orta sınıfın” ekonomik olarak güçlü hale getirilmesinden geçmiyor mu?
Günlük sığ ve anlamsız tartışmalardan uzaklaşmak, bu temel hususlar üzerinde düşünmeye ve fikirler, tahliller aramaya çalışmak daha hakikat değil mi?